Жыцьцё ёсьць сон... І я магу прачнуцца.
Але ці ява там, ці новы сон?
Лісты да Бога скурчваюцца ў грубцы,
І грэе рукі ля яе Харон.
Паэт каменны –
на халодным пляцы.
Паэт жывы – ён дзе?
Шукай, гукай...
Люструе Сьвіслач камяні палацаў,
І край маўчыць,
як прад вясною гай.
Жыцьцё ёсьць сон...
Ня можа быць, каб явай
Быў горад, шэры, быццам прасьціна,
І лесьвіцы, што ўзводзяцца да славы
З прыступак слоў,
на рошчыне віна.
Жыцьцё ёсьць сон...
Амаль што немагчымы,
Дзе ў роднасьці –
калыска і труна.
Але жыве, жыве мая Айчына.
І ява толькі там, дзе ёсьць Яна.
|
|
